Antropologia
Fizyczna

Podrasa falijska (Faelid)

W koncepcji ras geograficznych Lundmana zwana podrasą falijską (Faelid), najbardziej odmienna z trzech podras Rasy Nordyckiej. Należy do grupy rasowej atlantyckiej odmiany białej.

Cechy:

Jest wprawdzie jasnooka i jasnowłosa ale różni się szerszą twarzą i bardziej masywną budową. Czaszka jest podobnie jak w dwóch innych podrasach, niska (x-73), głowa długa (x-79). Wzrost wysoki. Odsetek grupy krwi B niski.

• wzrost wysoki
• budowa ciała bardziej masywna niż u typu skando-nordycznego
• długa głowa (wskaźnik główny x-79),  niska czaszka (wskaźnik wysokościowo-długościowy x-73)
• twarz szersza niż u typu skando-nordyckiego
• nos wąski
• jest jasnooka, przeważnie jasnowłosa,  
• odsetek grupy krwi B niski

Uwagi:

Powstała z północno-zachodniej grupy kromanoidów. W porównaniu z podrasą skando-nordycką, bardziej zblizona do prymitywniejszej rasy paleo-atlantyckiej.

Występowanie:

Centrum koncentracji to północno-zachodnie Niemcy oraz południowo-zachodnia Norwegia (rejon Agder). W rejonie Dalarna w Szwecji zbliża się do niej wariant vastmanlandzki podrasy skando-nordyckiej.

Odpowiedniki w innych typologiach:

• Michalski - Mniej więcej odpowiada mu typ teutoński (AY)
• Eickstedt - typ dalo-nordycki rasy nordyckiej
• Hooton - wariant masywny (Tronder) podrasy nordyckiej,

BIBLIOGRAFIA:

1. Jasicki B., Panek S., Sikora P., Stołyhwo E., Zarys antropologii, 1962
2. Lundman B., The races and peoples of Europe, 1977 link

 Zobacz też - podstawowe różnice między indywidualnymi typami rasowymi, a rasami geograficznymi

Przykład 1. Lundman B., The races and peoples of Europe, 1977

 Podrasa falijska (Faelid)

Przykład 2. Lundman B., Dala-Almogens Antropologi, 1945

Podtyp vastmanlandzki z Dalarna, szwecja zbliżony do podrasy Falish.

Przykład 3. Lundman B., Geographische Anthropologie, 1967

Rozmieszczenie podrasy falijskiej