Antropologia
Fizyczna

Rasa wschodnio-nordycka

East-Nordid Race - należy do grupy rasowej kaspijskiej odmiany białej. Typ progresywny, protomorficzny.

W koncepcji ras geograficznych Lundmana zwana East-Nordid Race - należy do grupy rasowej kaspijskiej odmiany białej. Typ progresywny, protomorficzny. W przeciwieństwie do innych ras, ta jest raczej wyróżniana na zasadzie typologii indywidualnej ze względu na brak terytorium o przewadze tego typu.

Dzieli się na wariant Aistin, występujący na wybrzeżu płd-zachodniej Finlandii (głównie miejscowi Szwedzi), zachodniej Estonii i płn- zachodniej Łotwy (Liwowie). Powstały z przemieszania z migrującymi ze Skandynawii przedstawicielami podrasy skando-nordyckiej.

Oraz nie mający obecnie zwartej koncentracji i bardzo rzadko spotykany pierwotny wariant Arin spotykany w środkowej i wschodniej Europie (Polska, europejska część b. ZSRR, tam głównie Rosja), jak też jeszcze rzadziej w zachodniej Azji (aż po Kurdystan i Kaszmir). W starożytności (neolit / epoka brązu) wg Lundmana spotykany liczniej w Europie Środkowej (obecne wschodnie Niemcy, jak też Polska, Czechy, Słowacja, zachodnia Ukraina).

 Cechy charakterystyczne (ogólnie bardzo zbliżone do podrasy skando-nordyckiej, największa różnica to wysoka czaszka)

• wzrost wysoki lub bardzo wysoki
• czaszka bardzo długa - wskaźnik główny ok. 70 (dane z wykopalisk), dłuższa niż u podrasy skando-nordyckiej
• czaszka bardzo wysoka - wskaźnik wysokościowo-długościowy około 75 (dane z wykopalisk)
• twarz raczej węższa i o bardziej wyrazistych rysach niż u podrasy skando-nordyckiej w pierwotnej wersji i prawdopodobnie w wariancie Arin; oraz trochę szersza w wariancie Aistin (możliwe że w wyniku domieszki wschodnio-bałtyckiej).
• pigmentacja jasna
• co ważne, Lundman nie podawał żadnych dokładniejszych danych, np co do kształtu nosa, czy dokładnego koloru oczu czy włosów itp. To co można znaleźć w Internecie na ten temat to niepoparte niczym forumowe bajeczki

Rasa wschodnio-nordycka wg  Lundmana [1945] dała początek (w zmieszaniu z nymi rasami/podrasami) wariantowi Tavastid rasy wschodnio-bałtyckiej, oraz wariantowi Tronder podrasy skando-nordyckiej. Sama zaś ma się wywodzić od środkowoeuropejskich kromagnoidów (Brunn / Predmosti).

Lundman [1943] identyfikuje ją również z  kulturą ceramiki sznurowej i Proto-Indoeuropejczykami, zarazem lokalizując ich praojczyznę w Europie Środkowej (oczywiście co autor, to inna teoria ich praojczyzny) w rejonie obecnych płd. Polski, Łużyc, Czech, Słowacji i skrawków krajów granicznych (patrz mapka niżej). Zaś jeszcze pierwotniejsze centrum w rejonie między Sudetami a Karpatami (północne Morawy i południowy Śląsk). Wg Lundmana jest to jedyne miejsce skąd odległości do późniejszych regionów koncentracji danych ludów są mniej więcej równe, również kwestia większych podobieństw jezykowych między niektórymi z nich (np. Słowanie i ludy irańskie, czy Italikowie i Celtowie), jest wyjaśniona dzięki takiej lokalizacji ich wyjściowej praojczyzny.

W tym okresie większość Europy była długogłowa, ale istniał tak jak dzisiaj kontrast między wysokimi czaszkami  w Europie Środkowej i Wschodniej i niskimi w Europie Zachodniej. Ta grupa Proto-Indoeuropejczykó któa ekspandowała do Wschodniej Europy i Zachodniej Azji czyli Ariowie (wcześni Indoirańczycy) była wg Lundmana zmieszana z wschodniośródziemnomorską podrasą pontyjską (Pontid) i cechy wschodnio-nordyckie (czy ogólnie nordyckie) spotykane były głównie w warstwach wyższych tych ludów.

Odpowiedniki w innych typologiach:

• Eickstedt - typ fenno-nordycki rasy nordyckiej (ale tylko częściowo)

BIBLIOGRAFIA:

1. Lundman B., Dala-Almogens Antropologi, 1945
2. Lundman B., Geographische Anthropologie, 1967
3. Lundman B., Jordens Människoraser och Folkstammar, 1943
4. Lundman B., Nutidens Människoraser, 1946
5. Lundman B., Raser och Folkstockar. I Baltoskandia. En Översikt, 1946
6. Lundman B., Stammeskunde der Völker. Ethnogonie, 1961
7. Lundman B., The races and peoples of Europe, 1977
8. Lundman B., Umriss der Rassenkunde des Menschen in geschichtlicher Zeit, 1952

Przykład 1. Lundman B., Nutidens Människoraser, 1946

rasa wschodnio-nordycka (Lundman zaznaczył że osobnik ten ma bardzo wysoką głowę)

wariant Aistin?

Przykład 2. Lundman B., Nutidens Människoraser, 1946

rasa wschodnio-nordycka (wariant Arin?) - lewo: Ukraina, prawo: Afganistan

Przykład 3. Lundman B., Jordens Människoraser och Folkstammar, 1943

Rasa wschodnio-nordycka ÖN, w wariancie Aistin, zaznaczona w krajach bałtyckich

Przykład 4. Lundman B., Dala-Almogens Antropologi, 1945

Schemat pochodzenia ras / podras Europeidów (prowadzi do lokalnych wariantów spotykanych w środkowej Szwecji, które w tym momencie nas nie interesują)

rasa wschodnio-nordycka - ÖN

wariant Aistin rasy wschodnio-nordyckiej - Ai.

wariant Tronder podrasy skando-nordyckiej - Tr.

wariant Tavastin rasy wschodnio-bałtyckiej -  Tav.

rasa (zachodnio-)nordycka - VN

Przykład 5. Lundman B., Jordens Människoraser och Folkstammar, 1943

Wskaźnik główny (szerokościowo-długościowy) czaszki w Europie w starożytności

Przykład 6. Lundman B., Jordens Människoraser och Folkstammar, 1943

Wskaźnik wysokościowo-długościowy czaszki w Europie w starożytności

Przykład 7. Lundman B., Stammeskunde der Völker. Ethnogonie, 1961

Kolebka Proto-Indoeuropejczyków wg Lundmana