Populacje Aborygenów z Australii, zwanych też australoidami. W zmieszaniu z Negrytami badź Melanezyjczykami cechy tej rasy wykazywali wymarli Tasmańczycy. Cechy australoidalne w mniejszym bądź większym nasileniu posiada wiele mieszanych populacji z Melanezji, Oceanii, Azji Południowo-Wschodniej i południowych Indii.
Cechy charakterystyczne:
budowa ciała:
- wzrost zróznicowany (od 163 cm na południowych wschodzie do 170 cm w rejonach pustynnych i tropikalnych)
- wskaźnik skeliczny poniżej 51 (co oznacza długie nogi w porównaniu do tułowia)
głowa / czaszka:
- wskaźnik główny: bardzo dolichocefaliczny (głowa bardzo długa i zarazem bardzo wąska); średnio 70
- największa szerokość czaszki u jej podstawy
- kształt czaszki: lofokefalia
- pojemność czaszki bardzo mała; dla plemienia Twi z północnej Australii średnio dla mężczyzn 1280 cm3 (1132-1477) cm3 i dla kobiet 1075 cm3 (996-1169)
- największe łuki nadoczodołowe wśród aktualnie żyjących populacji świata
twarz:
- rysy twarzy przypominające europeidów ale o wiele grubsze i "cięższe"
nos:
- nosy szerokie (wskaźnik nosowy 97-107; wśród szczepów pustynnych szerokość nosa jest największa wśród wszystkich populacji świata 50 mm)
- zazwyczaj o prostym profilu, aczkolwiek część plemion pustynnych wykazuje profil wypukły
- koniuszek nosa bardzo duży i często wysunięty mocno do przodu, poza linię grzbietu nosa
usta, szczęka górna, żuchwa i zęby:
- zazwyczaj prognatyzm
- żuchwa duża
- wargi zazwyczaj nie wywinięte (w przeciwieństwie do rasy afrykańskiej); górna warga przeważnie o wypukłym profilu
odontologia:
- zęby bardzo duże (niekiedy większe od niektórych znalezisk neandertalskich)
oczy:
- oczy głęboko osadzone
- kolor oczu zawsze ciemny
włosy:
- kolor włosów zazwyczaj bardzo ciemny, ale u niektórych plemion pustynnych spotyka się u dzieci obu płci i części dorosłych kobiet odcienie blond lub rudoblond. Jest to inna forma jasnego koloru włosów niż u Europejczyków, bowiem nie jest związana z kolorem skóry i oczu. Prawdopodobnie odgrywa tu pewną rolę odbijanie światła przez włosy w takim kolorze (Aborygeni nie używali nakryć głowy jak np. Beduini).
- kształt włosów najczęściej falisty, spotyka się jednakże włosy proste oraz na północnych, tropikalnych wybrzeżach kędzierzawe do wełnistych (występowały też u wymarłych Tasmańczyków); Coon spekulował że geny odpowiadające za prosty kształt włosów pochodzą od mongoloidów i zostały przyniesione przez plemiona przybyłe później, które zepchnęły populacje o włosach kędzierzawych / wełnistych na północne i południowe krańce kontynentu
- duża skłonność do łysienia
zarost i owłosienie ciała:
- zarost i owłosienie ciała generalnie silne do bardzo obfitego
skóra:
- kolor skóry od niemal czarnego do jasnobrązowego (na południu i u plemion pustynnych)
- prawdopodobnie jest kodowany mniejszą ilością genów niż u negroidów afrykańskich bowiem przy dzieciach z małżeństw mieszanych europejsko-aborygeńskich jasny kolor skóry dominuje (w przeciwieństwie do Mulatów afrykańsko-europejskiego pochodzenia); ponadto również jasna pigmentacja oczu i włosów u takich dzieci występuje dość często
gruczoły potowe i zapach ciała:
- wydzielający się pot na skórze Aborygenów jest pozbawiony wyraźnego zapachu, występującego u negroidów afrykańskich
dermatoglify:
- największy odsetek wirów wśród form linii papilarnych w porównaniu z innymi populacjami i niemal brak łuków
- 0-1% łuki
- 28-46% pętle
- 52-73% wiry
adaptacje fizjologiczne:
- fizjologiczna adaptacja do tzw. nocnego chłodu: Aborygeni są w stanie spać niemal nadzy w temperaturze bliskiej zera. Jest to bardziej skrajna wersja adaptacji spotykanej również u Lapończyków (oni tego nie potrafią). Polega ona na zwiększonym transferze ciepła między naczyniami krwionośnymi w kończynach (wychodząca cieplejsza krew tętnicza ogrzewa przychodzącą chłodniejszą krew żylną; naczynia krwionośne są położone blisko siebie lub połączone krótkimi naczyniami (anastomoses), by wymiana ciepłą mogła zachodzić); wskutek tego nogi i ręce pozostają chłodniejsze (12-15 stopni Celsjusza) niż wewnętrzna część tułowia, gdzie leżą organy wewnętrzne. I najważniejsze funkcje życiowe są niezagrożone. Takiej adaptacji nie posiadają afrykańscy negroidzi.
zróżnicowanie serologiczne:
- w systemie AB0 niemal nie występuje grupa krwi B (poza płw. York);
- w systemie MNS-U bardzo liczna jest grupa krwi N, brak jest S, MS i NS;
- w systemie Duffy prawie powszechna jest grupa (Fya);
- w systemie Diego brak grupy krwi Dia
pozostałe zróżnicowanie genetyczne:
- odsetek występowania genu warunkującego odczuwanie smaku gorzkiego PTC (fenylotiokarbamid) wynosi (49-67%) i jest mniejszy niż u ras geograficznych polinezyjskiej i mikronezyjskiej
Występują w jej obrębie izolowane rasy lokalne:
Odpowiedniki w innych klasyfikacjach rasowych:
BIBLIOGRAFIA
- Coon C. S., Birdsell J., Garn S., Races. A study of the problem of race formation in man, 1950
- Coon C. S., Racial adaptations, 1982
- Coon C. S., The living races of man, 1965
- Garn S., Human races, 1961
Przykład 1. Coon C. S., The origin of races, 1962
Aborygenka z plemienia Twi, północna Australia (pojemność czaszki około 1000 cm3)
rasa geograficzna australijska
Przykład 2. Coon C. S., The origin of races, 1962
Aborygen z plemienia Tiwi
rasa geograficzna australijska
Przykład 3. Coon C. S., The living races of man, 1965
Aborygen z plemienia Tiwi
Rasa geograficzna australijska
Przykład 4. Coon C. S., The living races of man, 1965
Aborygenka z pustynnej, centralnej Australii (włosy naturalnie jasne)
Rasa geograficzna australijska
Przykład 4. Coon C. S., The living races of man, 1965
Dziewczyna o mieszanym australoidalno-europeidalnym pochodzeniu
